|
Otuz yıl olmuş... Gerçek anlamıyla bir bayram kutlanıyordu. İşçiler en temiz elbiselerini giymişlerdi. Günün anlamını belirten pankartlar taşıyorlardı. Her yöre kendi halk oyunlarını oynayarak meydana giriyordu. Coşkulu bir gündü 1 Mayıs 1977...
Yıllar süren yasaklar-yalanlar kılmış, işçi sınıfı ile emekçiler 1 Mayıs Bayramı’nı uygar ülkelerdeki gibi İstanbul’un Taksim meydanında kutlamaktaydılar. Yirmi bin güvenlik görevlisi işçi görev almış, Devlet yetkilileri de görünürde bütün emniyet önlemlerini almışlardı.
Kemal Türkler’in konuşmasının bitimine yakın, meydan yaylım ateşi altına alındı. Bir gelincik tarlasına benzeyen güzellik, silah sesleriyle cehenneme çevrildi. Bir dakika önce ellerde taşınan döviz ve pankartlar insanlarla birlikte yerde idi. Vurularak, ezilerek ölen 37 insanımız... Yüzlerce yaralı. Artık 1 Mayıs bir başka korku ile yaşanır oldu ülkemizde.
Failler, faillerin arkasındaki güç odakları mahkeme önüne çıkarılamadı. Demek ki aramızda yaşıyorlar ve yeni katliamların hazırlığı içindeler. Üstelik ilgili mahkemelere Avukat Rasim Öz başta olmak üzere toplanan deliller avukatlarca sunuldu... Henüz sonuç alınamadı.
30 yılda neler yaşandı değil mi? Ülkemizde, dünyamızda ne acılar, ne ölümler yaşanmakta. Gün günden beter geliyor. Sınıf bilinci köreltildi. Meydanlara çıkmak zorlaştı. 12 Eylül bir çok korku tohumunu ekip yeşertti. 14 ve 29 Nisan Mitingleri yeni bir umut aşılamakta. Türkiye “Eylül’ün Kızgın Soluğu’nu” atmaktadır. Sömürü bütün gücüyle sürüyor, sömürüye karşı direniş de sürecek.
“Umut insanda!” Emekçiler, yenilgilerden ders çıkartıyor. Ruhi Su’nun söylediği gibi “Sabahın sahibi var/Sorarlar bir gün sorarlar/Biter bu dertler acılar/Sararlar bir gün sararlar.”
Biz bilinçlenmeyi sürdürelim. Yeşem, doğal akışını sürdürüyor. Yaşananların kendi iç dinamikle-rini anlamaya-öğrenmeye çalışalım.
Bu zorlu dönemeçler, bilimle, bilinçle, birlik-da-yanışma-savaşım ilkeleri ile geçilecek.
İşçilerin, emekçilerin 1 Mayıs Bayramı kutlu ol-sun.
Hoş ve esen kalınız.
|
